Skerðing á lífeyrisréttindum stundakennara

Skólavarðan sem er málgagn Kennarasambandsins kemur inn á mitt heimili Stundum er hún tekin strax úr plastinu og lesin en núna var enginn tími fyrr en þessa síðustu helgi. Vatt mér í sófann og hóf lesturinn. Greinin sem ég ætla að fjalla um er skrifuð af Ingibjörgu Úlfarsdóttur launafulltrúa KÍ þar sem hún fjallar um töku eftirlauna.  Óneitanlega vekur greinin upp spurningar um lífeyrisréttindi stundakennara sem ekki var minnst á, en starfandi grunnskólakennarar greiða ýmist í LSR, A, eða B sjóð (Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins) og fær kennarinn þá 11,5% í mótframlag frá ríkinu. Aftur á móti eru  stundakennarar skikkaðir til að greiða í  LSS, V-deild (Lífeyrissjóð starfsmanna sveitarfélaga) og verður þá mótframlagið 8%. Munar  kannski ekkert um þessi 3,5% þegar starfsaldri lýkur? Auk þess er V-deildin hjá LSS með aldurstengd réttindi, sem merkir að  eldra fólk ávinnur sér mun minni lífeyrisréttindi en yngra fólk.  Ég hef reynslu af þessu, Í mínu tilviki lét ég af störfum sem fastráðinn kennari og tók að mér forföll þegar þörf var á. Að mér forspurðri var mér gert að greiða í LSS V-deild og þá með skert lífeyrisréttindi miðað við A- deild LSR. Lofað var að leiðrétta þetta (Til er bréf upp á það), en ekkert hefur orðið um efndir.  Nú vill svo til að það starfa margir grunnskólakennarar sem stundakennarar, eru e.t.v. á 95 ára reglunni, farnir að taka eftirlaun 60 ára eða eldri en langar að vinna lengur við kennsluna. Hvers vegna er verið að gjaldfella kennara sem taka að sér stundakennslu? Er þetta geðþóttaákvörðun Reykjavíkurborgar? Fæ ekki svör við þessu né neinu sem við kemur þessum greiðslum. Eitt veit ég að það er greinilega forðast að minnast á þær. Fyrir utan þetta var grein Ingibjargar góð og gaf kennurum innsýn í flókin réttindi.  Það kæmi ekki á óvart að áunnin lífeyrisréttindi mín þá mánuði þegar ég var stundakennari, séu helmingi lægri en þau hefðu annars orðið, ef ég hefði greitt í A-deild LSR! Ekki er minnst á lífeyrisréttindi stundakennara í kjarasamningum kennara. Er virkilega enginn að pæla í þessu?  

Mennt er máttur, eða þannig.

 Nú fer að koma að því að við kennarar förum að semja um launin okkar, þar skiptir máli að semja ekki af sér, hafa ekki tímamörk úti í móum eins og síðast. Nú þegar ASÍ hefur samið  og samþykkt  sína samninga þá kemur það í ljós að þetta er auðvitað handónýtir samningar. Fall krónunnar og þessar slæmu verðlagshorfur með tilheyrandi verðbólgu auðvelda svo sannarlega ekki stöðu okkar kennara við samningaborðið. Hef það sterklega á tilfinningunni að það verði ekki samið okkur í vil og þá er hætt við að mikill flótti verði úr stéttinni. Hvað gera bændur þá? Mjög sennilega fjölgun leiðbeinenda, skortur á sérmenntuðu fólki í massavís. Það fara  einhverjir gæðingar af stað og stofna sérskóla og þá er um að gera að nota foreldraorlof til þess, eins og gert var í síðasta verkfalli kennara. Það er hvort sem er engin vinna fólgin í því að koma börnum til manns, hvorki  heima né í grunnskólum landsins. Því þá að borga fyrir þetta allt saman stórfé.Ég sem hélt í einfeldni minni að mennt væri máttur!

Almenni skólinn fyrir alla...

 

Mikið fannst mér ánægjulegt að heyra álit Ástu Kristrúnar Ólafsdóttur greinarhöfundar sem birtist í Morgunblaðinu 8. febrúar s.l. Greinin fjallaði m.a. um nauðsyn þess að standa að nægilega stórum sérskóla sem stendur til til að byggja fyrir börn með vitsmunalega og líkamlega fötlun. 

Já ánægjulegt  segi ég vegna þess að eingöngu hefur farið fram einlit umræða varðandi skólamál þroskaheftra barna. Umræðan gjarnan verið sú að vænlegasti kosturinn í stöðunni væri sá að allir mættu til leiks í almennan skóla. Það hefur verið rekinn linnulaus áróður gegn sérskólum síðustu ár, fáir eða engir foreldrar hafa svarað greinum frá fagfólki vegna þessara mála. Þeir sem eiga börnin sem um ræðir eru aldrei spurðir, og hafa ekki tekið af skarið í þessari orrahríð vegna þess að það er voða leiðinlegt að fólk úti í bæ segi að maður sé vondur við fatlaða.